آن زمانها کز نگاه خسته مرغان دريايي
وز سکوت ظلمت شبهاي تنهايي
و هنگامي که بي او جان من چون موجي از اندوه ميشد
قطره اشکي دواي درد من بود
اين زمان آن اشک هم پايان گرفته
وان دواي درد بي درمان هم
ماتمي ديگر گرفته
آسمان ميگريد امشب
ساز من مينالد امشب
او خبر دارد که ديگر اشک من ماتم گرفته
او خبر دارد که ديگر ناله ام پايان گرفته
او خبر دارد که ديگر ناله ام پايان گرفته

عادت

              

             عادت

  

آغوشتو به غیر من به روی هیشکی وا نکن

منو از این دلخوشیها آرامشم جدا نکن

من برای با تو بودن پر عشق و خواهشم

واسه بودن کنارت تو بگو به هر کجا پر میکشم

 

منو تو آغوشت بگیر آغوش تو مقدسه

بوسیدنت برای من تولد یک نفسه

چشمای مهربون تو منو به آتیش میکشه

نوازشه دستای تو عادت ترکم نمیشه

 

فقط تو آغوش خودم دغدغه ها تو جا بذار

به پای عشق من بمون هیچکسو جای من نیار

مهر لباتو رو تن و روی لب کسی نزن

فقط به من بوسه بزن به روح و جسم وتن من

در لحظه

به تو دست‌می‌سايم و جهان را درمی‌يابم،
به تو می‌انديشم
و زمان را لمس‌می‌کنم
معلق و بی‌انتها
عريان.

می‌وزم، می‌بارم، می‌تابم.
آسمان‌ام
ستاره‌گان و زمين،
و گندم عطر آگینی که دانه می بندد

                                       رقصان

در جانِ سبزِ خويش.

 

از تو عبورمی‌کنم
چنان که تُندری از شب.ــ

می‌درخشم
و فرومی‌ريزم

برگ های سبز ِ ، شاخه های درخت باغ امیدم

                         همه ریختند با تند بادی از پشت پا زدنهایت

                                    همه شكستند با دل شكستگی هایت

                                            همه خشك شدند با درك نكردن هایت

دگر برایم چه مانده ...

فقط آن تك برگِ سبز

كه برروی تك شاخه بلند ِ

                         استوار بر تك درختی كه تنها امیدم به توست

كه ریشه هایش ز خاك برآمده

     و آفتاب سوزنده حرف هایت، كه بر سر تك برگ دل كوچكم می تابد،

                                                و او را تا عمق وجود می سوزاند

و تند باد بی مهری تو كه لحظه به لحظه شاخه های بلند

                                          این تك درخت را به هر سو می كشاند.

امید ِ سبزم را

                 زردُ

                      شكسته ُ

                             خشك

و این است همه دوست داشتنت به من

                                      و سرآغاز نفرت من به تو

                  قلم از مظاهر

ســـ ــینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت

آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت

تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت

جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت